Ropień okołomigdałkowy leczenie Gdańsk
Ropień okołomigdałkowy (łac. abscessus peritonsillaris), zwany także naciekiem okołomigdałkowym, jest to zbiornik w tylnej części gardła wypełniony treścią ropną. Powstaje na skutek gromadzenia się ropy pomiędzy powięzią okrywającą boczną ścianę gardła, a torebką migdałka. W odróżnieniu od zapalenia migdałków, które dotyka głównie dzieci, ropień okołomigdałkowy występuje przeważnie u młodzieży i dorosłych. U większości osób chorych występuje ropień przednio-górny (charakteryzujący się dużymi rozmiarami), ale możliwe jest także powstanie ropnia wewnątrzmigdałkowego, ropnia tylno-górnego, ropnia dolnego, jak również ropnia zewnętrznego.
Przyczyny tworzenia się ropni okołomigdałkowych
Jedną z najczęstszych przyczyn tworzenia się ropnia okołomigdałkowego jest nieodpowiednio leczona angina i nawracające stany zapalne migdałków. Wśród czynników sprzyjających rozwojowi nacieku są także bakterie beztlenowe, paciorkowce, gronkowce, czy fusobakterium i bakterioides. Powstawaniu nacieków dodatkowo sprzyjają choroby dziąseł i przyzębia, palenie tytoniu, jak również choroby przewlekłe i obniżona odporność.
Objawy nacieku
Pierwszym i charakterystycznym objawem ropnia jest narastający ból gardła z towarzyszącą mu wysoką gorączką i dreszczami. Nacieki i ropnie najczęściej pojawiają się jednostronnie, powodując powiększenie węzłów chłonnych po stronie infekcji, a czasem także opuchliznę i obrzęk twarzy, który jest bolesny przy dotyku. Pacjenci, u których powstał ropień okołomidałkowy często są osłabieni i zmęczeni, skarżą się na ból w trakcie przełykania (nawet śliny), ból ucha po stronie ropnia oraz przykurcze szyi. Do objawów nacieku można zaliczyć również biały nalot na języku, nadmierne ślinienie i nieprzyjemny zapach z ust. Mogą się pojawić problemy z oddychaniem i zmiana barwy głosu (tzw. mowa gardłowa). Może się zdarzyć sytuacja, że ropniak pęknie, wówczas zgormadzona w nim treść ropna wylewa się do jamy ustnej.
Konsekwencje nieleczenia ropnia okołomigdałkowego
Pomimo tego, że powikłania choroby występują rzadko, nie powinno się jej lekceważyć. Nieleczony ropień okołomigdałkowy może prowadzić do poważnych powikłań jak np. blokady dróg oddechowych, zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, czy zakrzepicy żyły szyjnej wewnętrznej. U chorych może pojawić się ropowica szyi i przestrzeni przygardłowej, jak również ropne zapalenie ślinianki przyusznej oraz posocznica, zwana też sepsą. Ropniak może być przyczyną poważnych infekcji bakteryjnych powstałych w tkankach szyi, żuchwy i klatki piersiowej. Kiedy pacjent zauważy u siebie objawy mogące wskazywać na ropień, powinien jak najszybciej udać się do lekarza.
Jak wygląda rozpoznanie schorzenia
Rozpoznanie ostrego stanu zapalnego migdałków jest możliwe na podstawie zebranego wywiadu, a także badania klinicznego. W celu potwierdzenia diagnozy, specjalista laryngologii może pobrać treść ropną przy użyciu igły i strzykawki, a następnie przekazać ją do posiewu bakteriologicznego. W razie potrzeby lekarz kieruje pacjenta na wykonanie tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego. Badania te nie tylko pomogą postawić prawidłową diagnozę, ale też wykluczą inne schorzenia o podobnych objawach, jak np. mononukleozę, zapalenie krtani, ropnie zagardłowe.
Metody leczenia nacieku okołomigdałkowego
W początkowym stadium choroby stosuje się leczenie zachowawcze, polegające na przyjmowaniu antybiotyków i środków przeciwbólowych drogą doustną lub dożylną. Ropna wydzielina usuwana jest przy pomocy niewielkiego nacięcia lub nakłucia, po wcześniejszym zastosowaniu znieczulenia miejscowego. Po drenażu pacjent natychmiastowo odczuwa ulgę. W sytuacji kiedy umiejscowienie ropnia uniemożliwia wykonanie nacięcia i nakłucia, zalecany jest zabieg wycięcia migdałków podniebiennych razem z ropniem (tonsillektomia). Zabieg ten wykonywany jest także u pacjentów z nawracającymi naciekami okołomigdałkowymi i zapaleniami migdałków.
Zabieg jest bezbolesny, wykonywany w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Podczas operacji zostaje usunięta cała tkanka migdałka, a nadmierne krwawienie hamowane jest uciskiem, elektrokoagulacją lub podwiązaniem naczynia. Po zabiegu podawane są antybiotyki i środki przeciwbólowe, a pacjent przez kilka dni po tonsillektomi powinien ograniczyć wysiłek fizyczny i zastosować półpłynną dietę.
